شعر شعبي عن الأب ، قصيدة عن الأب
رکضت وعثرن اعیوني ابتجاعیدک
والگیتک جذع تعبان وامراجف سعف بیدک
یبویه امتعبک السگوان
عوف المسحه خلهه ابذمة امتوني
یبویه الگاع تکره نومت الفلاح
مد رجلیک بعیوني
ولو نهلان
سولفلي اعله ثیمانک ارید اتشکل وانثر
سولفلي اشکثر یعرگ جبیني وزرعک ایخضر
سولفلي الهوا المتحوصر ابریتک
البحر فز بیک من شاف النوارس تارسه الحیتک
عرفتک شیبت من چلمت البویه الترفرف طیره بشفافک
لحد یمته اغش عیني
واگولن تعبن الحیطان واتچن علی اچتافک
یبعد الهیل مد رجلک
بعد مابیک تتربعلک ابگهوه
ولاحایطنه بي یمشي ویروح اویاک للبدوه
اعرفت حیلک رکد من رکد ماي الهور
والمشحوف والمردي اسئلني اعلیک ابوک اشلون چفینه
گلتلهن اشوي عنده وجع ناطور لا یگدر ینام ولایحل عینه
یا اول وطن ماتعبت شعبک
من تبعد علي احضن رغیف امي واشم تعبک
اشما برد صلاتي ابلیس ترکضلي وتلم اسوالفک وگده
واعاین وجهک اینگط ضوا المحراب
واشوفن چم علي وسجده
یبویه وچلمت البویه زغیره ومااضن تکفیک
اشگد تتعب یرب البیت بس مامن نبي ایجازیک
عبدالله العمراني
رد مع اقتباس
