ﻛﺮﻩ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺟﻮّ ﺑﻰ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻣﻌﻠﻖ ﺍﺳﺖ ، ﭼﺮﺍ ﺑﻜﺮﺩﺍﺭ ﮔﻮﻳﻰ ﻏﻠﻄﺎﻥ ﺳﻘﻮﻁ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﺪ ﻛﺪﺍﻡ ﺩﺳﺖ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﮔﻨﺒﺪ ﭘﻴﺮﻭﺯﻩ ﮔﻮﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﺮ- ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺶ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻥ ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻛﻤﺮ ﺑﺨﺪﻣﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺩﺭ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﻳﺘﺎﻥ ﮔﺮﻡ ﻛﺎﺭ ﻭ ﻛﻮﺷﺸﻨﺪ، ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﻟﺒﺎﺧﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ، ﻧﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻁ ﻛﺮﻡ ﻭ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﻯ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺩﻟﺴﻮﺯﻯ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪﻩ ﭼﺮﺥ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﻭ ﺯﻣﺎﻣﺪﺍﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻔﺎﻯ ﺍﻳﻦ ﻭﻇﺎﺋﻒ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻣﺮﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﺑﺪﻳّﺖ ﺻﺎﺩﺭ ﺷﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﻣﻨﺘﻬﺎﻯ ﺧﻀﻮﻉ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻯ ﭘﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻠﻴﻢ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻭ ﻃﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻭ ﺧﻴﺮﻩ - ﺳﺮﻯ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻧﺪ، ﻛﻢ ﻛﻢ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻘﺘﻀﻰ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺳﻦ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻄﻴﻊ ﺯﻣﻴﻦ ، ﺳﺮﻛﺸﻰ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺳﺎﺯﺩ، ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ، ﻭ ﮔﻮﻫﺮ ﺑﺎﺭ، ﺑﺨﻴﻞ ﻭ ﻧﺎﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﮔﺮﺩﺩ.
ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﺍﻥ ﺧﺸﻚ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺯﺣﻤﺖ ﻛﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﺳﻠﺐ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ.
ﺍﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺳﺖ ﺭﺣﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺭﻭﺯﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻗﻔﻞ ﻏﻀﺐ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﺩ.
ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻜﻪ ﮔﻨﻪ ﻛﺎﺭﺍﻥ ﺗﻮﺑﻪ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩﮔﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎﻯ ﻧﺎﺭﻭﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺘﻪ ﺑﻜﺮﺩﺍﺭ ﺷﻨﻴﻊ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺩﻫﻨﺪ.
ﺁﺭﻯ ، ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻯ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﻭ ﭼﻬﺮﮔﺎﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻤﻌﺼﻴﺖ ، ﺑﺎ ﺷﻚ ﺗﻀﺮّﻉ ﻭ ﻋﺮﻕ ﺧﺠﻠﺖ ﭘﺎﻙ ﻧﮕﺮﺩﺩ. ﺩﺭﻫﺎﻯ ﺭﺣﻤﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺍﻫﻞ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ.
ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭼﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺑﻠﻴّﺎﺕ ﻭ ﻣﺼﺎﺋﺐ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ، ﭘﻮﺯﺷﺨﻮﺍﻫﻰ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳّﺎﻡ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻭ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ. ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﺠﻴﺪ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ
((ﺍﺯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ، ﺗﺎ ﺩﺭﻫﺎﻯ ﺑﺴﺘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺮ ﻧﺴﻞ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺨﺸﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺁﻣﺮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺴﺖ )).
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻉ) ﺩﺳﺘﻬﺎﻯ ﻗﻮﻯ ﻭ ﻣﺮﺩﺍﻓﻜﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ، ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ : ﺍﻯ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﺩﻟﺴﻮﺯﺗﺮ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﺮﻯ ﺍﻯ ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔﻨﻪ ﻛﺎﺭﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺪﺍﻣﻦ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﻛﻮﺩﻛﺎﻥ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻣﻰ ﻧﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﻠﻮﻯ ﺧﺸﻚ ﻭ ﺟﮕﺮ ﺗﻔﺘﻴﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﻣﺎ ﺍﺯ ﺳﺨﺘﻰ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﻓﺸﺎﺭ ﻗﺤﻄﻰ ﺑﺴﺘﻮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺳﺮ ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺟﻼﻝ ﻭ ﻋﻈﻤﺖ ﺗﻮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻳﻢ .
ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻓﺮﺍﺧﻨﺎﻯ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺑﺎﺭﻳﻚ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻣﺎ ﻓﺸﺎﺭﻯ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﺩ.
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ، ﺍﺯ ﭼﻬﺎﺭ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﻩ ﭼﺎﺭﻩ ﺑﺮﻭﻯ ﻣﺎ ﻣﺴﺪﻭﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺰ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻫﻰ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﺧﺪﺍﻳﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺭﺣﻤﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮﻭ ﺭﻳﺰﺩ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺗﺸﻨﻪ ﻣﺎ ﺳﻴﺮﺍﺏ ﮔﺮﺩﺩ، ﭼﻤﻨﻬﺎﻯ ﺯﺭﺩ ﺭﻧﮓ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻭ ﺧﺮّﻡ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻋﺮﻳﺎﻥ ﺑﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺑﺮﺁﻭﺭﻧﺪ، ﺭﻭﺯﻯ ﻣﺎ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺍﺭﺯ ﻣﺎ ﺗﻨﺰّﻝ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻧﻌﻤﺖ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺭﺯﺍﻧﻰ ﺷﻮﺩ.
ﺍﻧﻚ ﻋﻠﻰ ﻣﺎ ﺗﺸﺎﺀ ﻗﺪﻳﺮ.
ﻻ ﻳﺨﺪﻉ ﺍﻟﻠّﻪ ﻋﻦ ﺍﻟﺠﻨّﺘﻪ (( ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩ))
ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻉ) ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﺧﻼﻓﺖ ﺧﻮﺩ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻣﻮﺭ ﻛﺸﻮﺭ، ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺎﺩﻩ ﻭ ﺑﻰ ﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﮔﺮﺩﺵ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻛﻼﻡ ﻣﺠﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﻯ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﻼﻭﺕ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
((ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﺮﺍﺯﻭﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻼﺡ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺘﺪ ﺭﺍ ﺑﺪﻗﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻴﺪ ﻭ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﺘﻀﺮﺭ ﻭ ﻣﻐﺒﻮﻥ ﻣﺴﺎﺯﻳﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺷﻨﻴﻊ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺯﻣﻴﻦ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺭﻭﺍ ﻣﺪﺍﺭﻳﺪ))،
ﻭﻟﻰ ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﺑﻮﻳﮋﻩ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﺒﺎﺯﺍﺭ ﻭ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﺩ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺍﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻯ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺴﺮﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﻙ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺁﻣﺎﻝ ﻭ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺧﺎﻙ ﺩﻓﻦ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﺪ.
ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ، ﺩﺭ ﮔﻮﺭ ﺗﻴﺮﻩ ﻭ ﺗﻨﮓ ﺍﺯ ﻛﺮﺩﺍﺭﺗﺎﻥ ﺑﺪﻗّﺖ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ.
ﻭ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻣﻰ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﺴﺮﺍﻯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ ﺍﻳﺪ، ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻭ ﺭﺳﻮﺍﻳﻰ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺤﺪّ ﻛﻤﺎﻝ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﺮﺩ. ﻋﻤﺮﻯ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ﻛﻪ ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺑﺮﻕ ﺭﻭ ﺑﻤﺮﮒ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ، ﺟﻬﺎﻧﻰ ﭘﺮﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﺁﺷﻮﺏ ﻛﻪ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺁﺳﺎ ﻣﺮﺗﻌﺶ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺧﻴﺮ ﻭ ﺑﺮﻛﺖ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﭘﺸﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﻜﺒﺖ ﻓﺴﺎﺩ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻭﺳﺎﺋﻠﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﮕﻤﺮﺍﻩ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﻯ ﺳﺨﺖ ﺗﺎﺭﻳﻚ ﻭ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﻙ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻰ ﮔﺸﺎﻳﻴﻢ ﺗﻬﻴﺪﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﺣﻮﺍﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﻰ ﻛﻨﻴﻢ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻋﺠﻴﺒﻰ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﻭ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﻳﻢ .
ﺑﺨﻴﻼﻥ ﭘﺴﺖ ﻓﻄﺮﺕ ﻭ ﻧﺎﻧﺠﻴﺒﻰ ﻛﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻠّﺎﺑﻬﺎﻯ ﺁﻫﻦ ﻭ ﭘﻮﻻﺩ ﺣﺒﺲ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻨﮕﻴﻦ ﻭ ﺷﺮﻡ ﺁﻭﺭ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﺍﻳﻰ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺍﻓﺰﺍﻳﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻭﺍﻣﺪﺍﺭ ﻓﻘﺮﺍﻯ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﻮﺩ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻤﻨﻈﻮﺭ ﺑﻰ ﻧﻮﺍﻳﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺎﻝ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﺍﻥ ﺣﻖ ﻭ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ، ﻫﺮﮔﺰ ﻳﻜﺘﻦ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺷﻬﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻣﺘﻤﺮّﺩﺍﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺣﻜﺎﻡ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭ ﻧﺼﺎﻳﺢ ﺑﻠﻴﻎ ﻭ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎﻥ ﭘﺎﻙ ، ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻯ ﺍﺻﻼﺡ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭﻯ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻧﻤﻰ ﺳﺎﺯﻧﺪ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﻛﺮﻧﺪ ﺍﻯ ﺁﺯﺍﺩﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻤﺎ ﻛﺠﺎﻳﻴﺪ ﺁﺭﻯ ، ﻛﺠﺎﻳﻨﺪ ﺁﻥ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺻﺎﻟﺢ ﻭ ﻧﻴﻜﻮﻛﺎﺭ، ﺁﻥ ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﺑﺮ- ﺻﻔﺖ ﻛﻪ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺍﺯ ﻓﻴﺾ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻭ ﺧﺮﻡ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺴﺐ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩ، ﺩﺭ ﭘﻴﺸﻪ ﻭ ﺣﺮﻓﻪ ﺧﻮﻳﺶ ، ﺣﻼﻝ ﻛﺎﺭ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻘﻮﻯ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻤﻮﻗﻊ ﺧﻮﺩ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻭ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺪﺍ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺧﺖ ﺑﺮﺑﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﻮﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻧﻤﺮﺩﺍﻥ ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺮﻙ ﮔﻔﺘﻨﺪ.
ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺷﻴﻤﻪ ﭘﺎﻙ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰ ﺑﻴﻨﻢ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺩﺯﺩ ﻭ ﻏﺎﺭﺗﮕﺮ ﺭﻭﺡ ﺧﺒﻴﺚ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﻜﺮﻯ ﺁﺩﻡ - ﺻﻔﺖ ﻭ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺍﻯ ﺣﻖّ ﺑﺠﺎﻧﺐ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﻤﺎﻯ ﻇﺎﻫﺮ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺷﮕﻔﺘﺎ، ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﭘﻨﺪﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺯﻳﺒﺎﻯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻤﻜﺮ ﻭ ﺣﻴﻠﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻛﺴﻰ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺸﺘﺮﻳﺎﻥ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﮔﻮﻝ ﺯﺩ.
ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺳﺮ ﻭ ﻭﺿﻊ ﮊﻭﻟﻴﺪﻩ ﻭ ﻣﻜﺮ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﺨﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻴﺎﺀ ﺍﻟﻠّﻪ ﻭ ﻣﻘﺮّﺑﺎﻥ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻳﺰﺩ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﺎﺷﻴﺪ، ﭘﺲ :
ﺇِﻧَّﺎ ﻟﻠَّﻪِ ﻭَ ﺇِﻧَّﺎ ﺇِﻟَﻴْﻪِ ﺭﺍﺟِﻌُﻮﻥَ
ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻜﻨﻴﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺟﺰ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻃﺎﻋﺖ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻧﻤﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻟﻮﻫﻴّﺖ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩ.
ﺧﺪﺍ ﻟﻌﻨﺖ ﻛﻨﺪ ﺗﺒﻪ ﻛﺎﺭﺍﻥ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻭ ﺧﺎﺋﻨﻴﻨﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﺮﺩﻡ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻣﺮ ﺑﻤﻌﺮﻭﻑ ﻭ ﻧﻬﻰ ﺍﺯ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﺍﺳﺖ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﺑﺪﻭﺭﻧﺪ.
ﺍﺳﺘﻌﻴﺬﻭﺍ ﺑﺎﻟﻠّﻪ ﻣﻦ ﻟﻮﺍﻗﺢ ﺍﻟﻜﺒﺮ ﻛﻤﺎ ﺗﺴﺘﻌﻴﺬﻭﻧﻪ ﻣﻦ ﻃﻮﺍﺭﻕ ﺍﻟﺪّﻫﺮ (( ﺍﺯ ﺗﻜﺒﺮ ﻭ ﺧﻮﺩﺳﺘﺎﻳﻰ ﺑﺨﺪﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﻳﺪ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺪﻭ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﻳﺪ))
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺧﻄﺒﻪ ﻛﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﻗﺎﺻﻌﻪ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻉ) ﺍﺯ ﻋﺎﺩﺍﺕ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﺳﺨﺖ ﺑﺎﻧﺘﻘﺎﺩ ﻣﻰ ﭘﺮﺩﺍﺯﺩ، ﻭ ﺑﺎ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺍﺵ ﺣﺘﻰ ﺍﻟﻤﻘﺪﻭﺭ ﺑﺎﺧﺘﺼﺎﺭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ .
ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﺧﻮﺩ ﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﺁﺩﻣﻴّﺖ ﺭﺍ ﺭﺍﻳﮕﺎﻥ ﻭ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺍﻧﮕﺎﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻭﻇﻴﻔﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﺸﻰ ﺁﻏﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﮕﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ.
ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻥ ﻋﻔﺮﻳﺖ ﺑﺪﻣﻨﺶ ﻭ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺭﻭﺵ ﻧﺎﺭﻭﺍﻯ ﻛﺒﺮ ﻭ ﻧﺨﻮﺕ ﺭﺍ ﺑﺠﻬﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﺑﻨﻰ ﺁﺩﻡ ﭼﻨﺪ ﺍﻓﺴﻮﻥ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻰ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪﺍﺭ ﻛﺮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺯﻛﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﭘﺎﻯ ﺑﻨﺪ ﻣﻔﺎﺧﺮ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﺳﻨّﺖ ﻧﻔﺮﺕ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻃﺒﻘﺎﺗﻰ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻜﺘﺐ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭﺱ ﺧﻮﺩﭘﺴﻨﺪﻯ ﻭ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﻭﺳﺘﻰ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺨﺘﺎﻥ ﺑﻴﺠﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻰ ﭘﻨﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺳﻴﺎﺩﺕ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻩ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ، ﺑﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺻﻼﺣﻴّﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺗﺮﻯ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﻰ ﺗﻬﻰ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭﻭﻳﺸﻨﺪ.
ﺁﻧﻜﻪ ﺁﺩﻡ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻭﺭﺩ، ﻛﺎﺥ ﻋﻈﻤﺖ ﻭ ﺟﻼﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﻋﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﻨﺪﮔﻰ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﻭﺷﻦ - ﺭﻭﻯ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯ ﻓﺮﻣﻮﺩ، ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻰ ﺑﻌﻄﻮﻓﺖ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻨﮕﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﻭ ﻭﻇﺎﺋﻒ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺴﺎﻭﺍﺕ ﮔﻴﺮﺩ، ﭼﻨﺎﻧﻜﻪ ﺣﻖّ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺣﻖّ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ﻭ ﺁﻏﻮﺵ ﻣﻐﻔﺮﺕ ﭘﺲ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﺯ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻩ ﭼﻪ ﻣﻰ - ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺍﻟﻬﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﺸﺘﻰ ﻣﻮﻫﻮﻣﺎﺕ ﻭ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺑﻨﺎﻯ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﻭ ﺷﺨﺼﻴّﺖ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﻛﺒﺮ ﻭ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ.
ﺯﻧﻬﺎﺭ، ﺯﻧﻬﺎﺭ، ﺍﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻯ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﺮﺩ ﻫﺮﺯﻩ ، ﮔﺮﺩ ﻫﻮﺱ ﻣﮕﺮﺩﻳﺪ، ﻭ ﺍﺯ ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﺟﻬﻞ ﻭ ﻧﺎﺩﺍﻧﻰ ﺩﻭﺭﺑﺎﺵ ﻛﻨﻴﺪ.
ﻣﻠﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﻣﻢ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﺭﺱ ﻋﺒﺮﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﺯ ﻭ ﻧﻌﻤﺖ ، ﺍﺯ ﻛﺒﺮ ﻭ ﻧﺨﻮﺕ ﺳﻮﺩﻯ ﻧﺒﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﻰ ﻭ ﺗﺸﺨّﺺ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ.
ﺍﻻ ﺍﻯ ﻣﻠﺖ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﺮ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺘﻜﻰ ﺑﺎﺵ ﻭ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﭘﺮﺑﻬﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﮕﺎﻥ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺭﺍﻩ ﻣﺮﻳﺰ.
ﺏ ﺁﻥ ﻣﻬﺘﺮﻯ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺻﻞ ﺭﺫﺍﻟﺖ ﻃﺒﻊ ﻭ ﭘﺴﺘﻰ ﻓﻄﺮﺕ ﻫﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮﺗﻮ ﻧﺎﺯ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻭ ﺧﻮﺩﭘﺴﻨﺪ ﺍﺳﺖ ، ﺳﺨﺖ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻭ ﺧﻮﺩﭘﺴﻨﺪ ﺑﺎﺵ .
ﺍﻳﻨﺎﻥ ، ﺍﻳﻦ ﺩﻭﻥ ﭘﺎﻳﮕﺎﻥ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻣﻬﻰ ﻭ ﻣﻬﺘﺮﻯ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻭﺗﻨﻰ ﻭ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻴﺮﮔﻰ ﻭ ﺳﺮﻛﺸﻰ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻧﺪ.
ﻧﺎﻧﺠﻴﺐ ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺳﺮﻯ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮﺩ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻭ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻰ ﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺟﻮﻫﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﻮﻫﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺑﺨﺸﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺗﻌﻴّﻦ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻗﺎﺋﻞ ﮔﺮﺩﺩ، ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﺮ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻫﺎﻯ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﺭﺣﻢ ﻧﻜﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺍﺯ ﭘﻴﻜﺮ ﺑﺪﻭﺭ ﺩﺍﺭﺩ.
ﭘﺲ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻬﺘﺮﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﺩﻧﻰ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪّ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻪ ﺑﻴﻨﻴﺪ، ﺯﻧﻬﺎﺭ، ﺯﻧﻬﺎﺭ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻢ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻋﻔﺮﻳﺖ ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﻛﻨﻴﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﺨﻮﻥ ﺑﺎ ﺧﺎﻙ ﺗﻴﺮﻩ ﭘﺴﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ.
ﺍﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻯ ﮔﻮﺵ ﻓﺮﺍ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﺮﺁﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
((ﺑﻨﻰ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺮ ﻭ ﻣﺎﺩﻩ ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺑﻤﻨﻈﻮﺭ ﻧﮋﺍﺩ ﻭ ﻧﺴﻞ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻛﺮﺩﻳﻢ ، ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﻓﻀﻴﻠﺖ ﻭ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺑﺘﻘﻮﻯ )).
ﻗﺮﺁﻥ ، ﺁﻳﻴﻦ ﺍﺣﺴﺎﺏ ﻭ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺍﺕ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﻰ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻣﻮﻟﻮﺩ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﺎﻫﻠﻴﺖ ﻭ ﻓﺘﺮﺕ ﺑﺸﺮ ﺑﻮﺩ، ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻧﻈﺎﻡ ﻧﻴﻜﻮﻯ ﻣﺴﺎﻭﺍﺕ ﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮﻯ ﺭﺍ ﺟﺎﻯ ﺁﻥ ﺑﻨﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﭘﺲ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﺎﻥ ﻧﻨﮕﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺘﻜﺒّﺮ ﺧﺎﺿﻊ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ، ﻧﺨﺴﺖ ﺷﺮﻑ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺷﺮﺍﻓﺖ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻭﻩ ﻭ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ.
ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﻧﻨﮕﻴﻦ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺳﻴﺎﻩ ﺗﺮ ﻭ ﻧﻨﮓ ﺑﺎﺭﺗﺮ ﺑﺠﻬﺖ ﺧﻮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ.
ﻭﺍﻯ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﻯ ﻣﺘﻜﺒﺮ، ﺍﻯ ﺧﻮﺩﺳﺘﺎ، ﺍﻯ ﺧﻮﺩﭘﺴﻨﺪ.
ﺍﻯ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﻭ ﻣﺬﻟّﺖ ، ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺍﻯ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﻐﺮﻭﺭ، ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺑﻨﺪﻩ ﺍﻯ ﺭﺍ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻛﺒﺮ ﻭ ﻋﺰّﺕ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺴﺖ ، ﻫﻤﺎﻧﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﻭ ﻻ ﻳﻘﺘﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﻣﺤﻤﺪ (ﺹ) ﻧﺎﻣﻮﺱ ﺍﻟﻬﻰ ، ﻣﺤﻤﺪ ﺍﻓﺴﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻥ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﺍﻳﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﺪﺍﭘﺮﺳﺘﻰ ﻭ ﺗﻮﺣﻴﺪ، ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮﺍﺑﻎ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻃﺮﺍﺯ ﻫﺴﺘﻰ ﻭ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ .
ﺍﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺯﺭ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﺘﻮﺍﺿﻊ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﻜﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻳﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﺯﺑﻮﻥ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﻰ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎﻥ ﻣﻰ ﺷﺪ.
ﺍﺯ ﺷﺪّﺕ ﻓﺮﻭﺗﻨﻰ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﺭﺩﻳﻒ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﻣﺴﺎﻭﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺭﺍ ﺣﺬﻑ ﻭ ﻣﻠﻐﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ.
ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺭﻋﻴّﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻣﺴﺎﻭﻯ ﺑﻮﺩ، ﮔﺮﺩﻧﻜﺸﺎﻥ ﻋﺮﺏ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻛﺮﺩ، ﻭ ﺳﺮ ﺳﺮﻓﺮﺍﺯﺍﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻭ ﺧﺎﺭ ﻛﺸﻴﺪ.
ﺑﻴﺎﺩ ﭘﻴﻜﺎﺭﻫﺎﻯ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺁﻥ ﻋﺼﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﻛﻪ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﻗﺮﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﮔﺮﺩﻥ ﻣﻰ ﺯﺩﻡ . ﻭ ﺁﻥ ﺳﺮﻫﺎﻯ ﺭﻳﺎﺳﺖ - ﻃﻠﺐ ﻭ ﺳﺮﻭﺭﻯ ﺧﻮﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﻪ ﻣﻰ ﻧﮕﺮﻳﺪ ﺩﺭ ﻣﻮﺝ ﺧﻮﻥ ﻏﺮﻕ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻡ .
ﺑﮕﺮﺩﻧﻜﺸﺎﻥ ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﺧﻮﻯ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻮﺳﻰ ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﺸﻤﻴﻨﻪ ﭘﻮﺷﻰ ، ﻋﺼﺎ ﺑﺪﺳﺖ ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺼﺮ ﺭﺍ ﺑﻌﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ.
ﺁﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﺳﺮ ﻛﻪ ﺗﺎﺝ ﻭ ﺗﺨﺖ ، ﺣﺸﻤﺖ ﻭ ﺩﻭﻟﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻧﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻛﺮﺩ، ﺳﺨﺖ ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺁﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ :
((ﭼﻪ ﻣﻰ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺧﺪﺍﻯ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻔﺮﺍﻯ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻃﻮﻕ ﺯﺭﻳﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻛﻤﺮ ﮔﻮﻫﺮ ﺩﻭﺯﺑﺮ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﺴﺖ .)) ﭼﻴﺰﻯ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﻔﻴﺮ ﭘﺸﻤﻴﻦ ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﻋﺼﺎﻯ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻠّﺖ ﻳﻬﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺼﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎﺝ ﻭ ﺗﺨﺖ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﺮﻭﺷﺎﻥ ﻧﻴﻞ ﻏﺮﻕ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﮔﺮﺩﻳﺪ.
ﻭﺍﻯ ﺧﺪﺍﻳﺎ، ﭼﺮﺍ ﭘﻨﺪ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﺍﻧﺪﺭﺯ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﻮﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﺭﺱ ﻋﺒﺮﺕ ﻧﻤﻰ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﭼﺮﺍ... ﺑﺨﺪﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰ ﺑﺮﻡ ﻣﻦ ﻭ ﺑﺨﺪﺍ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺍﻯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ، ﺍﺯ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻇﻠﻢ ﻭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﻜﺒﺮ ﻛﻪ ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﻓﺮﻳﺒﻜﺎﺭ ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﻨﻰ ﺁﺩﻡ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﺸﺮ ﺑﺴﺨﺘﻰ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻛﺸﺪ، ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺳﺎﺯﺩ ﻭ ﺩﻳﻦ ﺭﺍ ﺗﺒﺎﻩ ﻛﻨﺪ.
ﺯﻧﻬﺎﺭ، ﺍﻯ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺪﺍﻯ ﻛﻔﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻜﻨﻴﺪ ﻭ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺨﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻣﻔﺮﻭﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺨﺖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﻮﺩﺍ ﺯﻳﺎﻥ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻴﺪ، ﺗﻜﺒّﺮ ﻭ ﻧﺨﻮﺕ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺭﺫﺍﺋﻞ ﻭ ﻛﺮﺩﺍﺭﻫﺎﻯ ﻧﺎﺳﺘﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺭﻣﻐﺎﻥ ﻧﺎﻣﺒﺎﺭﻙ ﺭﺍ ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﺧﻮﺩﭘﺮﺳﺘﺎﻥ ، ﺷﻴﻄﺎﻥ ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻧﻤﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭﺍﺟﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﻣﻘﺮﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ : ﻧﻤﺎﺯﮔﺰﺍﺭ ﺷﺮﻳﻔﺘﺮﻳﻦ ﺍﻋﻀﺎﻯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﻯ ﺧﺎﻙ ﻓﺮﻭ ﮔﺬﺍﺭﺩ، ﺑﺪﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻬﺎﻯ ﻋﺠﺰ ﺩﺭﻭﻳﺸﻰ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺭﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻴﭽﻮﻥ ﺣﻜﺎﻳﺖ ﻛﻨﺪ. ﺗﺎ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻋﺮﻕ ﺷﺮﻡ ﮔﻮﻫﺮ ﺁﺑﺮﻭﻯ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﻰ ﺭﻳﺰﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﭘﻴﺶ ﻣﻰ ﺁﻭﺭﻧﺪ ﺗﺮﺣّﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻳﺎﻥ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺭﻭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺑﺸﺮﻯ ﺭﺍﺿﻰ ﻧﺸﻮﺩ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺫﻟﻴﻞ ﻭ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺑﻴﻨﺪ، ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﻘﺎﺭﺕ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﻜﻨﺪﮔﻰ ﻧﻮﻉ ﺧﻮﻳﺶ ﻟﺬﺕ ﻧﺒﺮﺩ.
ﺑﺨﺪﺍ، ﺁﻥ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻭ ﭘﻨﺠﻪ ﻣﺮﺩﺍﻓﻜﻦ ﺑﻤﺮﺩﺍﻥ ﻧﺒﺮﺩ ﺩﺍﺩ، ﻧﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﻻﻏﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﻫﻢ ﺷﻜﻨﻨﺪ، ﻧﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺿﻌﻴﻒ ﺭﺍ ﺧﺎﻙ ﻛﻨﻨﺪ، ﻧﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﺗﻌﺪّﻯ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺁﻧﻜﻪ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻛﺮﺩ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﻫﻤﻰ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﻪ ﺑﺪﺭﺩ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﺭﺳﺪ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺗﻬﻰ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﮔﻴﺮﺩ.
ﻣﺎﻝ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﺷﻤﺎ، ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺭﺷﻴﺪ ﺷﻤﺎ، ﺍﻗﺘﺪﺍﺭ ﻭ ﺗﺴﻠّﻂ ﺷﻤﺎ ﻭ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺍﻫﺐ ﻭ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﺍﺕ ﻛﻪ ﺑﺸﻤﺎ ﺍﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﮔﺮﻭﻫﻰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺎﺳﺮﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﺏ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺩﻫﺪ ﻭ ﭘﺎﻛﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﭘﺎﻙ ﺑﺪﻭﺭ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﺮﺍﻯ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﻭﺳﻌﺖ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻭ ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩﻩ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﺷﻮﺩ.
ﺁﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺯﺭ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺁﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺯﺭ ﺑﻜﻒ ﮔﻴﺮﺩ ﻭ ﺯﻭﺭ ﺑﻜﺲ ﺭﻭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺁﻳﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺯﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﻝ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﺨﻮﻥ ﻧﻜﺸﺪ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻜﻪ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺑﺮ ﭘﻴﺎﺩﮔﺎﻥ ﺷﻔﻘﺖ ﺭﻭﺍ ﻫﻤﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎﻯ ﭘﺮ ﺁﺑﻠﻪ ﺭﺣﻤﺖ ﻫﻤﻰ ﺁﻭﺭﺩ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻜﻤﺖ ﺍﺑﺪﻳﺖ ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﻓﺮﻣﺎ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﻛﺎﺭﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ، ﻳﻜﻰ ﺭﺍ ﺷﺎﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺭﺍ ﻣﻠّﺖ ﻧﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺖ .
ﺍﻳﻦ ﻳﻚ ﺭﺍ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﻓﺮﻣﻮﺩ ﻭ ﺍﻻ ﭼﻮﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻭ ﺍﻣﺘﻴﺎﺯ ﺩﺭ ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺗﻘﺮﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺪﻳﻦ ﭘﺎﻳﻪ ﺑﻔﺮﺍﺯ ﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺘﻜﺒﺮ ﺍﺯ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﻬﺖ ﺁﻭﺭ ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻴﺨﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺴﻰ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ ﻋﺮﺿﻪ ﻛﻨﺪ ﺑﺪﻳﮕﺮﺍﻥ ﺟﻮﺭ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺑﻴﻨﻮﺍﻳﺎﻥ ﺗﻌﺪّﻯ ﻭ ﺳﺘﻢ ﺁﻏﺎﺯ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﺍﻫﺮﻳﻤﻦ ﻏﺮﻭﺭ ﻭ ﻧﺨﻮﺕ ، ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻫﺎﻯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺨﺖ ﺯﻳﺒﺎ ﻭ ﺩﻟﺮﺑﺎ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﺵ ﺟﻠﻮﻩ ﮔﺮ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﺨﻮﺕ ﻭ ﺗﻜﺒّﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﺩ ﭘﺴﻨﺪﻯ ﺗﺸﻨﻪ ﺗﺮ ﺳﺎﺯﺩ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻨﻔﻮﺭﺵ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻴﭽﺎﺭﮔﻰ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﻣﺬﻟّﺖ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﻴﻦ ﺑﺎﺯﭘﺮﺳﻰ ﺑﺎ ﺧﺪﺍﻯ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ :
((ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭﺍ ﻣﺮﺍ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺁﻓﺮﻳﺪﻯ ﻭ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ، ﺁﻳﺎ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻮﻫﺮﻯ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻨﺼﺮﻯ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ ﺳﺮ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﮔﺰﺍﺭﺩ)) ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺨﺘﺎﻥ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺻﻔﺖ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﻤﺎﻝ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻫﻤﻰ ﺑﺎﻟﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻓﺮﺽ ﻛﻨﻨﺪ ﺍﻯ ﻛﺎﺵ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻓﻀﺎﺋﻞ ﻭ ﻛﻤﺎﻝ ﻧﻔﺲ ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﻯ ﻛﺎﺵ ﺑﺮ ﻋﻈﻤﺖ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺨﺮ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﭘﺎﻛﺪﺍﻣﻦ ﻭ ﺳﺘﻮﺩﻩ ﻛﺮﺩﺍﺭﻳﻢ ، ﻣﺎ ﺑﺎﻭﻓﺎ ﻭ ﺳﺨﺖ ﭘﻴﻤﺎﻧﻴﻢ ، ﻣﺎ ﺧﻮﺵ ﻛﻴﺶ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻴﻢ ، ﻣﺎ ﺯﻳﺮﺩﺳﺘﺎﻥ ﻧﻤﻰ ﺁﺯﺍﺭﻳﻢ ، ﻣﺎ ﺩﻝ ﻧﻤﻰ ﺷﻜﻨﻴﻢ ، ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯﺭﻕ ﻭ ﺑﺮﻕ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻤﻰ ﻓﺮﻳﺒﺪ، ﭼﺸﻢ ﺧﻄﺎ ﭘﻮﺵ ﻭ ﭘﺮﮔﺬﺷﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ، ﻣﺎﻳﻴﻢ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰﺍﺭ ﻛﻪ ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺠﺎ ﺁﻭﺭﻳﻢ ﻭ ﺣﻖّ ﻣﻨﻌﻢ ﻓﺮﻭ ﮔﺰﺍﺭﻳﻢ .
ﺑﺎﺭﻯ ﺍﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﺮﻛﺸﻰ ﻧﻤﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻓﺘﻨﻪ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﻣﻦ ﻧﻤﻰ ﺯﻧﻨﺪ، ﭘﺎﻙ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﻨﺪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺍﻯ ﻭ ﻫﻢ ...
ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺨﺶ ﺍﻭﻝ
ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻋﻠﻰ (ﻉ) ﺍﺯ ﻧﻬﺞ ﺍﻟﺒﻼﻏﺔ (ﺑﺨﺶ ﺩﻭﻡ )
ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺤﻤّﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻲ ﺑﻜﺮ
ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺴﺮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻋﺘﻴﻖ ﺑﻦ ﻋﺜﻤﺎﻥ ، ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ، ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﺣﺠﺔ ﺍﻟﻮﺩﺍﻉ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ.
ﺍﺯ ﻛﻮﺩﻛﻰ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻠﻰ (ﻉ) ﺑﺴﺮ ﻣﻰ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺍﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﻳﺎﻓﺖ .
ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﺳﻤﺎﺀ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﺑﻮﺑﻜﺮ ﺑﻌﻘﺪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻉ) ﺩﺭ ﺁﻣﺪ.
ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﺷﺠﺎﻉ ﻭ ﺩﻟﻴﺮ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻉ) ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻰ ﻛﺮﺩ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺒﺮﺩ ﺻﻔﻴﻦ ، ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﻯ ﻣﺼﺮ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻝ ﺭﻣﻀﺎﻥ ﺳﺎﻝ 38 ﺑﺪﺍﻧﺴﻮﻯ ﺑﺴﻴﺞ ﻛﺮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﻳﻚ ﻣﺎﻩ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎﻥ ﺑﺨﻴﺎﻝ ﻓﺘﺢ ﻣﺼﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﻗﺸﻮﻥ ﺑﺪﺍﻧﺴﻮﻯ ﻛﺸﻴﺪ.
ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺍﺯ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻥ ﺷﺎﻡ ، ﻛﻪ ﺑﺴﺮﺩﺍﺭﻯ ﻋﻤﺮﻭ ﭘﺴﺮ ﻋﺎﺹ ، ﻣﻰ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ، ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﻳﺞ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪ.
ﻣﺮﮒ ﺍﻭ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ، ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪﻥ ﻳﻜﺎﻳﻚ ﺑﺪﻳﻬﺎ ﻭ ﺷﻘﺎﻭﺗﻬﺎﻯ ﺩﺷﻤﻨﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪﻳﺞ ﻭ ﻋﻤﺮﻭ ﻋﺎﺹ ﺭﺍ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﻯ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﺷﻤﺮﺩ.
ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻜﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﻰ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺟﺴﺪﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻜﻢ ﺍﻻﻍ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻯ ﺟﺎﻯ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺏ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻛﺮﺩ.
ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ ﺑﺪﻳﻨﺴﺎﻥ ﺩﺭ 28 ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺷﻬﻴﺪ ﺷﺪ، ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ (ﻉ) ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺧﺒﺮ ﻗﺘﻞ ﺍﻭ ﺳﺨﺖ ﺍﻧﺪﻭﻫﻨﺎﻙ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺯﻳﺮﺍ ﻣﺤﻤﺪ ﺭﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻄﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺍﻭ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
((ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ .))
ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﻣﻴﺮ- ﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻉ) ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻧﺘﺼﺎﺏ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﻯ ﻣﺼﺮ ﺑﻨﺎﻡ ﺍﻭ ﺷﺮﻑ ﺻﺪﻭﺭ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ :
ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠّﻪ ﺍﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮّﺣﻴﻢ
ﺟﻮﺍﻧﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰ ﻭ ﺑﺠﺎﻧﺐ ﻣﺼﺮ ﺑﺴﻴﺞ ﻛﻦ ﻭ ﺩﻧﻴﺎﻯ ﻓﺮﺍﻋﻨﻪ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﻮﺍﻧﻴﻦ ﻣﻘﺪّﺱ ﺍﺳﻼﻡ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﻣﻨﻈّﻢ ﻓﺮﻣﺎﻯ .
ﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻤﻮﺟﺐ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻰ ﻣﺼﺮ ﺍﺳﺖ ، ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﻯ ﻣﺼﺮ ﻣﻔﺘﺨﺮ ﺷﺪﻯ ، ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﻨﻰ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭﻯ ﻣﺎﻳﻪ ﻣﺒﺎﻫﺎﺕ ﻭ ﺳﺮﺍﻓﺮﺍﺯﻯ ﺍﺳﺖ ، ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﺿﺎﻯ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺳﺖ . ﺍﻳﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺍﺧﻴﺮ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺟﻬﺎﻥ ﺯﻳﻨﺖ ﺑﺨﺶ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺍﺳﺖ ، ﺑﻤﺮﺍﻗﺒﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻰ ، ﻧﺨﺴﺖ ﺍﻣﻮﺭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﻯ ﺭﺍ ﺑﻨﻈﺎﻡ ﻛﻦ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﺎﺣﻮﺍﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﭘﺮﺩﺍﺯ.
ﺑﺎ ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ﻣﻼﻳﻢ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎﺵ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺑﺎﺯ ﻭ ﻟﺒﺎﻥ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﻛﻦ .
ﺍﻻ ﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺎ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺻﻤﻴﻢ ﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪﻡ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﺍﻟﻠّﻪ (ﺹ) ﭘﻴﺸﻮﺍﻯ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺍﺳﻼﻡ ﻭ ﻋﻠﻤﺪﺍﺭ ﻣﺴﺎﻭﺍﺕ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﺑﺸﺮﻳﻢ . ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺻﻮﻝ ﻣﻘﺪّﺱ ﻣﺴﺎﻭﺍﺕ ﺭﺍ ﻧﺼﺐ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ . ﻣﺼﺮﻳﺎﻥ ، ﭼﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﻭ ﭼﻪ ﺳﻔﻴﺪ، ﭼﻪ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮ ﻭ ﭼﻪ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ، ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮﻧﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺖ ، ﺍﺳﻼﻡ ﺯﺷﺖ ﻭ ﺯﻳﺒﺎ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺑﻄﺒﻘﺎﺕ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻧﻤﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ.
ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﻯ ﻭ ﻣﺴﺎﻭﺍﺕ ﺍﺳﺖ ، ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﺯﻧﻴﻢ ﻭ ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ، ﻫﻤﺴﺮ ﻭ ﻫﻤﻮﺯﻥ ﺩﺍﻧﻴﻢ .
ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺍﺷﺮﺍﻑ ﭼﺸﻢ ﻃﻤﻊ ﺑﺮ ﻧﻔﻮﺫ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻧﺪﻭﺯﻧﺪ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﺨﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻯ ﺍﻭﻟﻴﺎﻯ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻧﮕﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﻻ ﺍﻯ ﺣﻜﻮﻣﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﻏﻔﻠﺖ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻳﺪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻴﻤﺎﻧﻨﺪ ﺭﺍ ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﺎﺭﮔﺎﻫﻬﺎﻯ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻭ ﻛﺎﺧﻬﺎﻯ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﻧﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺐ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﻧﻰ ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭ ﻧﻪ ﻣﺤﺮﻣﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺭﺳﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺭﺍﺯﻯ ﻧﻬﺎﻥ ﻛﻨﻨﺪ.
ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻮ ﺑﻜﺮ ﻫﻴﭻ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﻫﻮﺷﻴﺎﺭﺍﻥ ﺯﻳﺮﻙ ﭼﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﻟﺬﺍﺋﺬ ﺩﻧﻴﺎ ﺣﺪّ ﺍﻋﻼ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻭ ﺑﺮﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎﻭﻳﺪ ﺟﺎﻯ ﮔﺰﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺍﻯ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻧﺎﻣﻰ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﻨﺎﻡ ﭘﺮﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺗﺮﻯ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺳﺮﺍﻯ ﺩﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﻴﺮﮔﺎﻥ ﻛﻨﻮﻧﻰ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ، ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﻨﻮﺷﺎﻧﻨﺪ، ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ ﻭ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ، ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﻟﻰ ﻏﻢ ﺩﺭﻭﻳﺸﺎﻥ ﻣﻰ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ.
ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻳﺎﺩ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﺎﻥ ﻣﻰ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻬﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺧﺖ ﺑﺮ ﻣﻰ ﺑﺴﺘﻨﺪ، ﭘﺮﻭﺍﻧﮕﺎﻥ ﺳﺒﻜﺒﺎﻟﻰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﻏﻰ ﺑﺒﺎﻍ ﺩﻳﮕﺮ ﻣﻰ ﺧﺮﺍﻣﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﭼﻤﻦ ﺑﺪﺍﻥ ﭼﻤﻦ ﻣﻰ ﺭﻭﻧﺪ.
ﻧﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭﺍﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻨﻌّﻤﺎﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻰ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ، ﻭ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﻤﻜﺎﺭﺍﻥ ﺑﻴﺒﺎﻙ ﺩﻳﻦ ﻭ ﻭﺟﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻓﺪﺍﻯ ﺷﻬﻮﺍﺕ ﭘﺴﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ.
ﺍﻻ ﺍﻯ ﻛﺎﺥ ﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﻣﺼﺮ، ﺍﻻ ﺍﻯ ﻛﺎﺥ ﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﺩﻧﻴﺎ.
ﺩﺭ ﻫﺮ ﻟﺬّﺗﻰ ﻛﻪ ﺑﺴﺮ ﻣﻰ ﺑﺮﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻯ ﻛﻪ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﻰ ﺁﺭﺍﻳﻴﺪ ﺩﻣﻰ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﺴﻴﺞ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺑﺪﻭﺭ ﻣﺪﺍﺭﻳﺪ.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺭﺍﺣﺘﻰ ﺑﻰ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻭ ﺷﻔﻘﺘﻰ ﭘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ ، ﻭﻟﻰ ﺑﺎ ﺁﻩ ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﮔﺎﻥ ﭼﻮﻧﻴﺪ ﺍﻻ ﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﻰ ﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﺧﺮﺩ ﺑﻨﻈﺮ ﺁﻳﺪ ﻛﻼﻥ ﻛﻴﻔﺮ ﻛﻨﺪ.
ﺍﻯ ﭘﺴﺮ ﺍﺑﻲ ﺑﻜﺮ، ﻣﻦ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻛﻪ ﺗﺮﺍ ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﻯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﻣﻰ ﮔﺰﻳﻨﻢ ، ﻧﺨﺒﻪ ﺍﺭﺗﺶ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﻡ ، ﻭ ﺗﻮ ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪﺍﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﺰﻳﺰ ﻭ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﺍﺳﺖ .
ﺗﻮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻩ ﺍﺳﺖ . ﺗﻮ ﺟﻮﺍﻧﻰ ﻭ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ ﺍﮔﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺣﻮﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﭘﺮﺩﺍﺯﻯ . ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺗﻮ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻣﻴﻞ ﺳﭙﺎﻫﻰ ﺭﺷﻴﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻳﻼﺕ ﻣﻘﺎﻡ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺱ ﻳﺎﺑﺪ، ﭘﺎﻯ ﺑﺮ ﻫﻮﺱ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺬﺍﺭﻯ ﻭ ﺑﺪﺭﺩ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻯ .
ﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺯﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺣﻖّ ﻗﻴﺎﻡ ﻛﻦ ﻭ ﺁﻥ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻋﺰﻳﺰ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﻩ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﻭ ﺩﺍﺩﮔﺮﻯ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻓﺮﻣﺎﻯ ، ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ ﻭ ﺩﺍﺩ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ .
ﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻳﺎﻛﺎﺭ ﻭ ﺩﻭ ﺩﻝ ﺳﺨﺖ ﺑﭙﺮﻫﻴﺰ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻧﺎﻧﺠﻴﺐ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻃﺒﻘﺎﺕ ﺗﻮﺩﻩ ﺑﻮﻳﺮﺍﻧﻰ ﺍﺻﻮﻝ ﻣﻤﻠﻜﺖ ﻗﻮﻳﺘﺮ ﻭ ﺧﻴﺮﻩ ﺗﺮﻧﺪ.
ﺷﻤﺎ ﻛﻮﺩﻙ ﺑﻮﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
((ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻰ ﺭﻭﻡ ، ﺑﺮ ﺍﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺍﺯ ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﻴﺴﺘﻢ ، ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻨﺎﻓﻖ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺩﻝ ﻭ ﺩﻭ ﺯﺑﺎﻧﻨﺪ، ﺩﻭ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻭ ﺩﻭ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻭ ﻭﺛﻴﻘﻪ ﺍﻃﻤﻴﻨﺎﻥ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ)).
ﺍﻯ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺌﻮﻥ ﺩﻳﻨﻰ ﻭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺼﺮ ﺑﺪﻗّﺖ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﻦ .
ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻬﻨﮕﺎﻡ ﮔﺰﺍﺭ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ ﺍﺳﻼﻡ ﺑﻤﻮﻗﻊ ﺍﻳﻔﺎ ﻛﻦ .
ﺩﺭ ﻣﺤﻀﺮ ﻋﺪﺍﻟﺖ ﺑﻰ ﭘﻴﺮﺍﻳﻪ ﺑﻨﺸﻴﻦ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﺸﻨﻮ. ﺑﺠﺎﻧﺐ ﻣﺼﺮ ﻛﻮﭺ ﻛﻦ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎﺩ.
ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺷﺘﺮ
ﻣﺎﻟﻚ ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺭﺙ ﻧﺨﻌﻰ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﭘﻴﻜﺎﺭﻫﺎ ﺗﻴﺮﻯ ﺑﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺍﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺛﺮﻯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺠﺎﻯ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺷﺘﺮ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ.
ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺷﺘﺮ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺳﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﺳﻼﻡ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻫﺎﻳﻰ ﺑﺮ ﺟﺴﺘﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻰ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻓﺘﻮﺣﺎﺕ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺷﺎﻡ ﻭ ﺁﺳﻴﺎﻯ ﺻﻐﻴﺮ ﻣﺮﻫﻮﻥ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻭ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭﻯ ﺍﻭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻣﺎﻟﻚ ﺍﺯ ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺰﺍﺭﺗﺮﻳﻦ ﻳﺎﺭﺍﻥ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻳﺎﺭﻯ ﻣﻰ ﻧﻤﻮﺩ.
ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﻛﻪ ﻗﺸﻮﻥ ﺷﺎﻡ ﺑﺮﺍﻯ ﺗﺼﺮﻑ ﻣﺼﺮ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﻳﺎﺭ ﺷﺘﺎﻓﺖ ﻭ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺍﺑﻰ ﺑﻜﺮ ﻭﺍﻟﻰ ﺟﻮﺍﻧﺴﺎﻝ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﻳﺎﻓﺖ ، ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ ﻣﺎﻟﻚ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﻯ ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﮔﺰﻳﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺪﺍﻧﺴﻮﻯ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ.
ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺘﺤﺮﻳﻚ ﻣﻌﺎﻭﻳﻪ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻧﺎﻓﻊ ﻳﻜﻰ ﺍﺯ ﻏﻼﻣﺎﻥ ﻋﺜﻤﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻛﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺪﻝ ﺩﺍﺷﺖ ، ﻣﺴﻤﻮﻡ ﮔﺮﺩﻳﺪ.
ﻣﺎﻟﻚ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ (ﻉ) ﻣﻘﺎﻣﻰ ﺍﺭﺟﻤﻨﺪ ﻭ ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻮﺩ، ﺑﺪﺍﻧﺴﺎﻥ ﻛﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮔﺶ ﺍﺷﻚ ﺭﻳﺰﺍﻥ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
((ﻣﺎﻟﻚ ﺑﺮﺍﻯ ﻣﻦ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﻯ ﺭﺳﻮﻝ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻡ )).
ﻭ ﺑﺎﺯ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮﺩ:
((ﻣﺎﻟﻚ ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﻟﻚ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﻭﻯ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺮﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺼﺮ ﺍﺯ ﺩﻭﺷﻢ ﺑﻴﻔﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ﻧﻬﺎﻥ ﺷﺪ)).
ﺍﻳﻨﻚ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ (ﻉ) ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﻋﺰﺍﻡ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺻﺎﺩﺭ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺟﺎﻣﻊ ﺗﺮﻳﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺟﻬﺎﻧﺒﺎﻧﻰ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ:
ﺑﺴﻢ ﺍﻟﻠّﻪ ﺍﻟﺮّﺣﻤﻦ ﺍﻟﺮّﺣﻴﻢ
ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﻋﻠﻰ ، ﺍﻣﻴﺮﺍﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ، ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﭘﺴﺮ ﺣﺎﺭﺙ ﻧﺨﻌﻰ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺍﺷﺘﺮ ﻋﻄﺎ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﺑﻤﻮﺟﺐ ﺁﻥ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﺍﺭﻯ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺼﺮ ﻭ ﺧﺰﺍﻧﻪ ﺧﺮﺍﺝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭ ﻣﻰ ﺳﭙﺎﺭﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭﺍﺕ ﺳﭙﺎﻩ ﺍﺳﻼﻡ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰﻧﺪ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﻰ ﮔﺬﺍﺭﺩ.
رد مع اقتباس
