انا شاعر يعشقه الكلام
انا شاعر يعشقه الكلام
و الكلمه منه تخاف
لتكون سبب الملام
بافكر فيها و باقولها
و تنزل وسط أوراقى
و تتحول حروفها لنور
و ترقص لما تتغنى
و تتحنن
عروسه زى بنت الحور
و تفرح لما بتعبر
عن لحظة هنا و سرور
و توجع قلب فيه الحزن
جواه الحنين مسطور
و تتدلع و تتمايل زى غصن
بتهزه الرياح بغرور
و تصرخ آه و تتوجع
زى بركان إتخنق بيفور
و تدوى زى رعد البرد
و برق فى ضلمه صبحت نور
و تبقى مطره بتسّقط
خير فوق صحارى و بور
و حمل تقيل على الظالم
فى وشه تنفعل و تثور
و زهره من زهور الحب
فى دنيا ما عادش فيها زهور
و ريشه واحده فوق جناح
خلاه الهوا مكسور
لكن بيطير و يتهادى
لو حتى الجناح مبتور
أصل الكلمه معناها
جوايا بأصول محفور
أنا شاعر
باقول الكلمه ما باخافشى
تكون الكلمه حراقه
و باكتب كلمه من شوقى
تخلى قلوبنا مشتاقه
و باكتب عن زمن ظالم
منه النفس مستاقه
كلمه تكون فى ليل الكون
قمره و نجمه براقه
و ذنبى إنى إتولدت فى كون
فيه الخطوه سراقه
لكن بامشى و ما باخافشى
برغم الخطوه سراقه
بقلم : حسين امين
رد مع اقتباس
