تزوج لیث بنت عمهِ می و منَّ الله علیهم بمولود ذکر کـ فلقة القمر،توفة می بعد الولاده و تیتم المولود یوم الولاده و حدی العیس تحت رایة القدر المکتوب،حزنوا علی ما اصابهم من الدهر و تسمی المولد بـ سعد البیت و مرت الأیام و لیث یسعی جاهداً ان لا یحسس سعد البیت بـ خلل من افتقاد الأم و سافر و اصطحب سعد البیت الی دیار کثره و فی یوم من الأیام قصد لیث احدی المدن الجمیله و المتطوره قیاساً بلمدن الاُخری،و حین دخولهِ الی المدینه و رءا شابٍ یتعرض الی فتاة حَمَلَّها الله من الجمال ما حَمَّل ضوءٌ فی طفاوة القمر فـ ترجل من علی بعیرهِ و تشاجر مع الشاب حتی ابعدهُ عن الفتاة و ما کان علی فتاة المدینه الا ان تشکر لیث، عملت المعروف و فی طیات الشکر و الإمتنان قد سالتهُ عن اسمه و عن دیاره فقال لها انا ابا سعد رکبنا من البادیه وصولً الی مدینتکم هذه.
بقی لیث ثلاثةِ ایام بـ لیالیها فی تلک المدینه و کانت فتاة المدینه تزور الدار التی سکن بها لیث و ابنه سعد یومیاً جالبتاً معها الطعام و الشراب لهما حتی ان اخبرها اباسعد برحیلهِ غداً فخرت متوسلتاً علی اصطحابها معه و قال لها انی من البادیه و انتی من المدینه المتحضره و النعیمه و لا اظن انکِ تستطیعین العیش فی البادیه و انا لیس بتاجر و لاذو منصب رفیع و ردت علیه قائلتاً:
الشرف مو بلهِفَه المَیلوب بلـ بار
نفسـه و مـا گـطـف مکروه بلـ بار
الحَـضَر یا عوع اریـد اویـاک بلـ بار
إصـهـوَه و بُــن و بـعــیـر و بندقیه
تبسم لیث و قال لها:
رَفـــهــا ایــلاعـــب الــمَطّار والبُن
شفه ایداوی عتیج الدای و الِّبَن
لذیذ مـن اللبون اسـقیچ و البن
وحیــد الــیگدر ایــطَشر الـخَویِّه
و اکمل کلامه و قال لها لا استطیع اصطحابک و فی قلبی هوی لا استطیع التخلی عنه و من المستحیلات ان اجد بدیلاً عنه و هو یقصد ابنه سعد البیت و ردت علیه قائلتاً:
تِشِـــد آنـــه اشـــد اویــاک لولاک
اموت و سبب قتلی ایصیر لولاک
دایـــه اتــــرید اصـــیر اترید لولاک
اَمَه،شیخه،حلیله،ادخـیل فیه؟
و رد علیها لیث:
حلـیله اشلون و العـندی تراهو
أعَـز مــــن رَفَّــة اعـیونی تراهو
انـــــســـــان هـــلـــ وادم تراهو
مَلِک ماظن تســــاوه اویلـ بریه
و ما کان ردها و بغیر تفکیر:
مَلِک صَح مِن مَلِک ربک دِمآبی
روحه و ادری و من دَمَّک دمآبی
اخـذنی اویاک و التـاجر دِمآ،بی
اریـدک یلـ تحـب گَبـلی و علیه
القصه خیالیه-بقلمی-لفته ابوسعد الحموداوی