جایبین العشگ رحمه
*المهرّج*
ريتني صاير مهرج
ارسم الضحكة عله وجهي
و يتلون شما وجه مغموت بضحكتي
مسرحية وناس واتعثر چذب
و من جیبی المشگوگ و القبعه اطلعلهم عشگ.
الدنيه حلوه بس ترید شوی دَهِنْ
ریت کل گبه نهد وتشبع الجایع خبز
شما حراره بصیفنه نضمها لشته الازرگ نوزعها نذر
او نطرق بیوت المدینه باب باب
جایبین البسمه نعمه
جایبین العشگ رحمه
و المَحاچي بلون شفتنه وهدمنه
و عله کل شباچ طافی...
دمعه دمعه نصیر شمعه
ضویه ضویه نصیر گمره
و بضحکنه انبوگ من اللیل طبعه
او غیمه الينزل مطرها اعله الفقیر ايبچی سگفه...
انلمهه بجوانی و ندگ باب الشمس
او حتی نمله الرایده تعبر الشارع دگه دگه...
نتدحلب اویاها و نساعدهه بحملهه
نركض،انصيح انتمرگص....
او هیچ واحدنه یصیح...
ریتنی صایر مهرج
سیرک امشی اعله الخریطه
و السیاج الیحرم الناس من اهلهه
اشتل مکانه ورد
و افرش احلامي عله احبال الدهر
و الناس تعبر ليلهه مغمضه و لا چنهه بحزن
حتى لو ماني مهرج
قابل اشویة شکر بچوی فقیر...
انخاط بمرورة حياته شوي حله
او لا اظل انسان راكد...
لا تحركه الريح منديل لدمعته...
او لا يمد ايده اعله وكته يدقدقه
ميلادأبوعمران
رد مع اقتباس